பிரியாணி || எழுத்து : தேவிலிங்கம், வேதாரண்யம்

“அத்தாச்சி! அத்தாச்சி டி.வி.யில படம் போட்ருவாங்க! கேட்டை திறந்து விடுங்க அத்தாச்சி” என்று ஒருக்களித்த கதவின் வழியாக உள்ளே எட்டிப்பார்த்துக் கத்திக் கொண்டிருந்தான் கதிரவன்.

இளங்குருத்திலிருந்து சிறிது சிறிதாக, சிறு மரமாக மாறிக்கொண்டிருக்கும் வளரிளம் பருவம். வாரம்தோறும் வரும் சிறுவர் மலரைப் படிப்பதிலிருந்து, வாரமலரின் அட்டைப் படங்களையும், அதன் நடுப்பக்கங்களையும் கவனிப்பது அவனை அறியாமல் நிகழ ஆரம்பித்திருந்தது.

அது ஒரு அரையாண்டுத் தேர்வு விடுமுறை. கோலி குண்டு, பம்பரங்கள் விளையாடிச் சலித்திருந்த நேரம். ஏதேனும் புதிதாக ஒன்றைப் பற்றிக்கொள்ள, தெரிந்துகொள்ள அவனின் உள்ளுணர்வு தூண்டிக்கொண்டிருந்தது. உலகத்தைப் பற்றிய எந்தப் புரிதல்களும் அவனுக்கு இல்லையெனினும் சில வர்ணங்களிலோ, நிகழ்வுகளிலோ, மெய்மறந்து ஒன்றி செயலிழந்து நின்றுவிடுவது குறித்து, அவனின் அம்மாவுக்கு பிள்ளையைப் பற்றிய பெருங்கவலை இருந்தது.

பெரிய பெரிய இளஞ்சிவப்பு நிற தாமரைப் பூக்களும் நடுவே இரும்பினால் ஆன லெட்சுமி வடிவமும் நீரோடைப்போல் வளைத்து வளைத்து கம்பிகளால் வடிவமைக்கப்பட்ட அந்தக் கேட்டைப் பிடித்துக்கொண்டு கத்திக்கொண்டிருந்தான் கதிரவன்.

அவனைச் சுற்றிலும் அவனைப் போலவே ஏழெட்டு சிறுவர்கள் அந்த பிரம்மாண்ட வீட்டின் முன்பு நின்று உள்ளே யாராவது தெரிகிறார்களா? யாராவது வந்து எட்டிப் பார்த்து அந்தக் கதவைத் திறந்துவிட மாட்டார்களா? என ஏக்கம் படிந்த கண்களோடும், அதையும் மீறிய ஆர்வத்தோடும், உள்ளே எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அந்தத் தெருவிலேயே மிகப்பெரிய வீடும், தொலைக்காட்சிப் பெட்டி உள்ள வீடும் அதுதான். தொலைக்காட்சிப் பெட்டி அப்பொழுதுதான் கதிரவனுக்கும், பிறருக்கும் அறிமுகமாகி இருந்தது. பெட்டிக்குள் ஓடும் காட்சிகளும், பாடல்களும், மொழி புரியாவிட்டால் கூட அவர்களின் அசைவுகள், பாவனைகள், பாடல்கள், கிரிகெட் அவர்களைத் தொலைக்காட்சியின் மேல் பைத்தியமாக மாற்றியிருந்தது.

இந்த வீடு கதிரவனின் சொந்தக்காரர் வீடுதான். இருப்பினும் உரிமை எடுத்துக்கொண்டெல்லாம் அவன் அந்த வீட்டில் நுழைந்து விடமுடியாது. ஒவ்வொரு முறை டி.வி. பார்ப்பதற்காக, தெருப் பையன்களோடு தானும் நின்றுகொண்டு பூட்டியிருக்கும் கதவைத் திறக்கச் சொல்லி வெளியில் நின்றுகொண்டிருக்கும்பொழுதெல்லாம் வெட்கம் பிடுங்கித் திங்கும். ஆனால் தொலைக்காட்சியின் மேல் அவனுக்கிருந்த ஆர்வம், அவனது அவமானத்தை மறக்கச் செய்து அதன் மீது அவனை மேலும் மேலும் ஈர்த்துக்கொண்டிருந்தது.

இவர்களின் சத்தம் கேட்டு ஒருக்களித்திருந்த கதவை நெருப்புக்கோழிப் போல் தலையை மட்டும் நீட்டிப் படுத்துக்கொண்டே திறந்து பார்த்தாள் பப்பி பெரியம்மா.

மிகப்பெரிய உடலும், தலையைப் பிசிறில்லாமல் சீவி முடிக்குள் சிறிய உருண்டை மாதிரி பஞ்சை சுருட்டி வைத்துத் தூக்கிப் போடப்பட்ட பன்கொண்டையும், அதைச் சுற்றி வைக்கப்பட்ட பூச்சரமுமாய் நிற்கும் அவளைப் பார்த்து, நாய்க்குட்டியை  அழைப்பது போல பெரியப்பா “பப்பி” எனக் கூப்பிடும்பொழுதெல்லாமல் உள்ளுக்குள் பொத்துக்கொண்டு வரும் சிரிப்பைக் கதிரவன் கஷ்டப்பட்டு அடக்கிக்கொள்வான்.

“சித்ரா! ஏய் சித்ரா. யாருடி இருக்கீங்க? மூணு பேரு இருக்கீங்க, கூப்ட குரலுக்கு நாதியக்காணோம். அடுப்படீல என்னடி பண்றீங்க? எவளாவது வாங்கடீ இங்க! எப்பப்பாரு அடுப்படில ஏதாவது பண்ணீட்டே இருக்க  வேண்டியது. ஆனால் ஒரு வேலையும் ஆகிருக்காது. தண்டத்தீவட்டிங்க” என உள்ளே பார்த்து சத்தம் கொடுத்தாள் பப்பி பெரியம்மா.

அங்கே அவசர அவசரமாக முந்தானையில் கைகளைத் துடைத்தப்படியே வந்தாள் சித்ரா அத்தாச்சி.

“டேய் கதிரவா, நீ மட்டும் உள்ளவா! தேன்மொழி அக்கா மெட்ராஸ்லேர்ந்து வந்துருக்கு! கார்த்திக்கும் உமாவும் லீவு முடியற வரை இங்கதான் இருப்பாங்க! கார்த்திக்கிக்கு இந்தத் தெருப்பசங்கள எல்லாம் பிடிக்காது. நாளைலேர்ந்து நீயும் நல்லா குளிச்சிட்டு தலையெல்லாம் சீவிட்டு, பளிச்சின்னு வரணும் புரியுதா?” என்று சத்தமாகச் சொல்லிக்கொண்டே இடுப்பிலிருந்த சாவிக்கொத்தைத் தூக்கிச் சித்ராவிடம் எறிந்தாள் பேபி பெரியம்மா. 

வெள்ளி நகாசு வேலைகள் நிறைந்து மகிழம்பூக்கள் செதுக்கப்பட்ட சாவிக்கொத்து ‘கலீர்’ என்ற ஒலியோடு நடக்கப் பயிலும்பொழுது தவறி விழுந்தழும் குழந்தையைப்போல் பரப்பிக்கொண்டு பொத்தென்று விழுந்தது.

“இந்தா போய் தொறந்து உன் மாமன்மவன மட்டும் உள்ள வுடு. எல்லாம் வந்து சேர்ந்துருக்குப் பாரு தரித்திரியம் புடிச்ச நாய்ங்க” என  ஜாடையாகப் பேசுபவளைப் பார்த்துக்கொண்டே, சாவிக்கொத்தை எடுத்து கேட்டைத் திறந்தாள் சித்ரா.

கருப்பாக, களையாக, சிரித்த முகமாக இருப்பவளை கதிரவனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். கூடுதலாக அத்தைப் பெண் என்ற உரிமையும் இருப்பதால் அவளோடு சிறிது ஒட்டுதலாகவே இருப்பான் அவன். அவளும் மாமியார் இல்லாத சமயங்களில், அவனுக்குத் தின்பதற்கு ஓலபக்கோடா, ஆட்டுக்கால் கேக் என ஏதாவது கொண்டுவந்து கொடுப்பாள்.

என்னதான், தான் சுத்தமாக இல்லையென பப்பி பெரியம்மா மட்டமாகப் பேசியது உள்ளுக்குள் உறுத்தினாலும், தன்னை மட்டும் உள்ளே வரச் சொன்ன பெருமிதத்தில் மோவாயை உயர்த்தி தோள்களை நிமிர்த்திக்கொண்டு, தெருப் பசங்களிடையே மதிப்பு கூடியதாக அவனே நினைத்துக்கொண்டு உள்ளே வந்தான் கதிரவன்.

ஷோபாவில் கார்த்திக்கும், உமாவும் அமர்ந்து கிண்ணத்தில் நெய் மிதக்கும் கேசரியைத் தின்றுகொண்டே டி.வி.யைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். பார்பதற்கே அத்தனை அழகாக, ஆரஞ்சு வண்ணத்தில், நெய் மணக்கும் வாசனையோடும், அதை ஸ்பூனால் எடுத்து நாசூக்காகத் தின்னும் அழகையும் பார்த்தவனுக்கு, கேசரி திங்கவேண்டும் போல் இருந்தது. காலையிலிருந்து ஒன்றுமே சாப்பிடாதது வேறு வயிற்றைப் பசித்தது. ஆனால் வீட்டிற்குப் போய் ஏதாவது சாப்பிட்டு வரலாம் என்றால், மறுபடியும் கதவைப் பூட்டி விடுவார்கள். வாசலில் நின்று கத்தவேண்டும். வலுக் கட்டாயமாகக் கண்களை கேசரியிலிருந்து விலக்கி டி.வி.யைப் பார்த்தான் கதிர்.

ரஜினி, அம்பிகாவை குதிரையில் தூக்கிக்கொண்டு வந்து கட்டிப் போட்டுவிட, ‘நான் கொடுத்தத திருப்பி கொடுத்தா முத்தமா கொடு, அதை மொத்தமா கொடு’ன்னு அம்பிகா பாடிக்கொண்டிருந்தது…

கதிர் தொலைக்காட்சியில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அமிழ்ந்து மூழ்கிக்கொண்டிருந்தான். எவருடைய குரல்களும், எந்தச் சத்தத்தின் கூர் நாக்குகளும் அவனைச் சிறிதும் தீண்டிடாத உலகத்துக்குள் மெல்லப் பயணப்பட்டு அந்தப் பாடலை மிக உன்னிப்பாகக் கவனித்துக்கொண்டிருந்தான்.

“ஏய்! கதிர் இங்கப் பாரு புது சைக்கிள். இப்பதான் வாங்குனோம், நீ இதெல்லாம் பார்த்துருக்கீயா? நாங்க மெட்ராஸ்லேர்ந்து இதக் கார்லையே எடுத்துட்டு வந்தோம்“ என்றான் கார்த்திக். இவனைவிட ஐந்து வயது சிறியவனாக இருந்தாலும் விடுமுறைக்கு வரும்பொழுதெல்லாம் ஏதேனும் சொல்லி இவனிடம் வம்பளத்துக்கொண்டே இருப்பான்.

சைக்கிளை இவன் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு குறுக்கு மறுக்காக ஓட்டியவன், கதிரின் கவனம் சைக்கிளில் இல்லை என்பதை உணர்ந்து,

“பாட்டி, பாட்டி. என்னால சைக்கிளை ஓட்ட முடியல, கதிரவனைப் பின்னால வந்து தள்ளிவிடச் சொல்லுங்க” என்று சிணுங்கினான்.

“டேய்! கதிரு புள்ளை ஆசையா கேக்கறான். அவன்லாம் இங்கிலீஷ் மீடியத்துல படிக்கிறவன். அவன் பிரண்ட்ஸ்லாம் ஆபிசர் வீட்டுப் புள்ளைங்க தெரியுமா? போய் சைக்கிளு பின்னாடிப்போய் தள்ளிவிடு“ என சிறு பிள்ளை கதிரவனிடம் பெருமை பீத்திக்கொண்டிருந்தாள் பேபி பெரியம்மா.

ஒருவனை வெற்றி எப்படி தேர்ந்தெடுக்கிறது என்றால், அவனுக்கு முதலில் அவமானங்களையும் நிராகரிப்புகளையும் தோல்விகளையும் வாழ்க்கை பழக்குகிறது. எவ்வளவுக்கு ஆழமான, அஸ்திவாரமோ, மேலே அவ்வளவு பலமான கட்டடம் உருவாகும். தோல்விகளுக்கும் அவமானங்களும் பழகியவன், அவற்றிற்கு முழுமையாகத் தன்னை ஒப்படைத்து வெற்றிகளுக்கும் தலைக்கனம் கொள்ளமாட்டான். எல்லாவற்றையும் சமமாகப் பார்க்கும் மனப்பான்மை அவனுக்கு இயல்பாகவே வந்துவிடுகிறது.

பணக்காரச் சொந்தங்களுக்கிடையே ஏழ்மையான சிறுவனுக்கு வாழ்க்கை மெதுவாகப் பாடங்களை ஆரம்பித்திருந்தது.

வயதுக்கு மீறி உயரமாக வளர்ந்திருந்த கதிர் குனிந்து, தரையிலிருந்து ஒரு அடி உயரமிருந்த சைக்கிளைத் தள்ளி விட்டபடி, அழுக்கான சட்டையோடும், அரணாக்கொடியில் சுற்றிவிடப்பட்ட டிராயரோடும், பிச்சைக்காரனைப்போல் நடத்தப்படுவதைக் கண்டு சித்ராவுக்குக் கண்கலங்கியது.

அதுவும் கதிர் இளம் வயதில் இறந்துபோன கதிரின் அப்பாவும் தனதும் மாமாவுமான நடேசனைப்போலவே இருந்தான்.

சைக்கிளைத் தள்ளியபடியே வந்த கதிர் சித்ராவைப் பார்த்து அழகான பற்கள் தெரிய கபடமில்லாமல் சிரித்தான்.

“என்ன அத்தாச்சி ஒரே கமகமன்னு இருக்கு. இந்த வாசத்தை நான் மோந்ததே இல்லை. என்ன பண்றீங்க?” என்னவாறே நிமிர்ந்து சிறிது அண்ணாந்து அந்த வாசத்தை ஆழமாகச் சுவாசித்து உடல் முழுவதும் நிரப்பிக்கொண்டான்.

“சத்தம் போடாத கதிரு, அந்தக் கிழவி காதுல விழுந்தா, எதாவது திட்டும். பிரியாணி கிண்டுறோம். ஊருலேர்ந்து அத்தாச்சி வந்திருக்காகல்ல அதான் நிறைய ஆட்டுக்கறி, நெய்யெல்லாம் போட்டு பிரியாணி செய்யறோம். நீ படம் பார்த்துட்டு போயிடாத, சாப்பிட்டதும் அத்தை தூங்கப் போயிடும். நான் உனக்கு பிரியாணி தர்றேன். வீட்டுக்கு எடுத்துட்டுப்போய் தின்னு. நான் கொடுத்தேன்னு யாருட்டையும் சொல்லாத சரியா” என்றாள் சித்ரா.

கதிரின் நண்பன் நபீக் சொல்லித்தான் அவனுக்கு பிரியாணி என்ற சொல் உணவுப்பொருள் என்பதே தெரியும்.

எந்த விசேஷம் ஆனாலும் நபீக் பிரியாணி தின்றுவிட்டு அன்று முழுவதும் அதன் ருசியைப் பற்றிப் பேசிப் பேசியே கதிரை வெறுப்பேத்துவான். அவன் சொல்வதைக் கேட்கும்பொழுதே தன் வீட்டில் சமைத்தே நெடுநாளாகிப்போன மாமிசமும் அதன் மிருது சுவையும் அந்த மசாலாப் பொருட்களும் நெஞ்செலும்புச் சதையும் ஈரலும் ஞாபகம் வந்து இவனை எச்சில் ஊற வைக்கும்.

அதுவும் அப்பா இருக்கும்போது ஊதலை அவர் திங்காமல் இவனுக்காக வைத்திருந்து, அதைத் தட்டில் ‘டக் டக்’கென்று வேகமாகத் தட்டுவார். இவன் வீட்டில் எங்கிருந்தாலும் அந்தச் சத்தம் கேட்டு ஓடிவருவான்.

ஊதலின் உள்ளிருந்து வரும் கொழகொழப்பான, ருசி மிகுந்த அந்தச் சிறிதளவு மஜ்ஜை மீது அவனுக்கு அத்தனைப் பிரியம்.

அப்பாவின் நினைவு வந்ததும், மனம் சோர்வடைந்தது கதிரவனுக்கு.

இருந்தாலும், பிரியாணி திங்கப்போகிறோம் என்ற சந்தோஷத்தில் வேகமாக சைக்கிளைத் தள்ளி அனைவரையும் தன்னை நல்ல பையன் எனச் சொல்லவேண்டும் என நினைத்தான். “விளையாண்டது போதும் கார்த்திக்! உமா! வாங்க சாப்பிட” என்ற தேன்மொழி அக்கா இவனைப் பார்த்து, ”என்ன கதிர் எப்படி இருக்க? மணியாச்சி நீ வீட்டுக்குச் சாப்பிடப் போகலையா? அம்மா தேடப்போறாங்க. போ, போய் சாப்பிட்டுட்டு வா” என்றாள். அவளின் குரல் கதிரவனை வீட்டைவிட்டு விரட்டுவதாகவே இருந்தது.

“இல்லை அக்கா! பசிக்கல வரும்போதுதான் அம்மாட்ட சாதம் போடச்சொல்லி வயிறு நிறைய சாப்பிட்டேன்” என்று வயிற்றைப் பொய்யாகத் தடவியவாறே பதில் சொன்னான் கதிரவன்.

“சரி சரி, டி.வி.யப் பாரு” என அவனைக் கத்தரித்துவிட்டு பிள்ளைகளைக் கூட்டிக்கொண்டு சாப்பாட்டு மேசைக்குப் போனாள் தேன்மொழி.

கதிரின் கவனம் டி.வி.யிலிருந்து பிரியாணிக்கு மாறியிருந்தது. இங்கிருந்து சாப்பாடு மேசை தெளிவாகத் தெரிந்தது. மஞ்சளும் சிவப்புமாய் நீள நீளமாக இருந்த சாதமும் அதன் இடைஇடையே தெரிந்த மாமிசத் துண்டுகளும் இவனைப் பசியின் உச்சத்திற்கே கொண்டுபோயின.

வரிசையாக வீட்டிலிருக்கும், ஒவ்வொருவராக, உணவு உண்ண ஆரம்பித்தார்கள். இவனுக்குக் கவலையாக இருந்தது. பிரியாணி தீர்ந்து போய்விட்டால் என்ன செய்வது என்ற கவலையோடு, பசியில் காது வேறு அடைத்தது.

பெரியப்பா, இரண்டு பெரிய அண்ணன்கள், பெரியம்மா என அனைவரும் ஒவ்வொருவராகச் சாப்பிட்டுக்கொண்டே இருந்தார்கள். கதிரை யாரும் கண்டுகொண்டதாகவே தெரியவில்லை. நைசாக அத்தாச்சி தன்னைப் பார்க்கிறாளா? என நோட்டமிட்டான் கதிரவன்.

அவள் காரியமே கண்ணாக, அனைவருக்கும், உணவு பரிமாறிக்கொண்டிருந்தாள்.

இவனுக்கு பிரியாணி மணத்திலும், பசியிலும் மயக்கமே வந்துவிடும் போலிருந்தது.

வேண்டுமென்றே தண்ணீர் வேண்டுமென்று அங்குப்போய் நின்றான். யாராவது தன்னைக் கூப்பிட்டு ‘சாப்பிடு கதிர்’ எனச் சொல்லிவிட மாட்டார்களா? என ஒவ்வொரு முகத்தையும், தாயிழந்த நாய்க்குட்டிப் போல் பரிதாபமாக நோக்கினான். அனைவரும் பிரியாணி தின்பதிலேயே கருத்தாக இருந்தார்கள்.

யாரும் கண்டுக்கொள்ளாத தன் மீது அவனுக்கு கழிவிரக்கத்தில் அழுகை வந்தது. எனக்கு அப்பா இல்லேல, பாவம் தான நானு, என்னை யாராவது கூப்டு சாப்பிடச் சொல்லலாம்ல என நெஞ்சடைக்க, கண்கள் கலங்கி விம்மல் வந்தது.

ஒருவழியாக, அனைவரும் சாப்பிட்டுவிட்டு அவரவர் வேலைக்களைப் பார்க்க நகர ஆரம்பிக்க, சித்ரா அத்தாச்சி ஒரு சிறிய அலுமினிய டப்பாவில் பிரியாணியை வைத்து, அதன் மூடியை அழுத்தமாக மூடி, முந்தானையில் சுத்தமாகத் துடைத்தவாறே அக்கம்பக்கம் பார்த்துக்கொண்டே டப்பாவை இவனை நோக்கி நீட்டியவாறே வந்துக்கொண்டிருந்தாள்.

“ஏண்டி எழவெடுத்தவளே! இந்தப் பொறுக்கிய உள்ள விடக்கூடாதுன்னு எத்தனை தடவைச் சொல்றது. பிஞ்சில பழுத்த சனியன்“ என்று கூறியவாறே அந்த டப்பாவை பிடுங்கினான் சிவா.

சிவா அண்ணன் சித்ராவின் கணவன். இவனுக்கு பங்காளி வீட்டுப் பெரியப்பா பையன். போன வாரம் வரை இவன் மீது பிரியமாக இருந்தவன்தான். மிச்சரோ, காரப்பொரியோ, தின்றுகொண்டிருக்கும்போது கைநிறைய இவனுக்கு அள்ளி அள்ளித் தந்தவன்தான்.

போன வாரம் வியாழக்கிழமை, காலையில் பெரியம்மா வீட்டு வாசலில், பெரியப்பா, அண்ணன்கள் அனைவருக்கும், சவரத்தொழிலாளி வந்து சவரம் செய்துகொண்டிருக்க, அந்தப் பக்கமாக, நொண்டி அடித்துக்கொண்டே ஓடி வந்த கதிரவனை “ஏய் கதிரு, இங்க வாடா! மாடில சிவா அண்ணன் ரூமுல இருக்கான், முடி வெட்ரவரு வந்துருக்காருன்னு வரச்சொல்லு“ என்றார் உற்சாகமாகப் பெரியப்பா,

இது மாதிரி முடிவெட்டும் வேளைகளில், அந்த இடமே குதூகலமாக இருக்கும். வணிகத்தில் அதிகமாக வெளியே செல்லமுடியாத வணிகர்களுக்கு, ஊரில் என்ன நடக்கிறது, யாரு பொண்டாட்டி யாரோடு பேசுனாங்க, எந்த வீட்டில் எந்தப் பெண் ஓடிப்போகிறாள் எனும் தகவல்கள் அங்கு இரகசியமாகப் பரிமாறப்படும்.

“சரி பெரியப்பா, இதோ கூப்பிடுறேன்“ என இரண்டு இரண்டுப் படிகட்டுகளாகத் தாவித்தாவி ஏறினான் கதிர்.

அந்த மாடியின் கடைசியில் இருந்தது. சிவா அண்ணனின் அறை ஏதோ ஒரு பாடலை சிறிது சத்தமாகப் பாடிக்கொண்டே, அறையின் கதவைத் திறந்தவன், அங்கே சிவா அண்ணனும், சித்ரா அத்தாச்சியும், ஆடைகள் அணியாமல், ஒருவர் மேல் ஒருவராகப் படுத்துக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்ததும், இவனுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. அந்தக் காட்சியின் தீவிரம் அவனுக்குப் புரியவும் இல்லை.

சித்ரா அத்தாச்சியின் மார்பகங்களும் உடலும் இவனை அந்தக் காட்சியிலிருந்து விடுபடத் தோணாமல் பார்த்துக்கொண்டே நிற்க வைத்தது.

மெல்ல மெல்ல அலையடித்துக்கொண்டு நிற்கும் கடலில் கட்டுமீறி மிதமாக ஆடும் படகுப்போல, அவனை அந்தக் காட்சி அசைத்துக்கொண்டிருந்தது.

ஏதோ ஒரு கேள்விக்கான பதிலாய், மனதின் ஆழத்தில் கொதித்துக்கொண்டிருந்த நீர்மத்தின் பீறிட்டெழும் ஊற்றாய் கண்ணைத் திருப்பியும் திருப்ப முடியாமல், எதுவோ ஒரு இனம்புரியாத இன்பம், தலைக்குள் வெடித்துச் சிதறச் சிதற அவன் அந்தக் காட்சியைக் கொஞ்சம்கூட கூச்சமே இல்லாமல் பார்த்துக்கொண்டே நின்றான்.

“கதவைத் தட்டாம ஏண்டா உள்ள வந்த பொறுக்கி நாயே! என்னடா இப்படி நிக்கிற,” என முதுகில் அறைந்து சிவா உலுக்கியதும், ”பெரியப்பாதான் முடி நறுக்க கூப்டாங்க” என திரும்பிப் பார்காமல் ஓடிவந்துவிட்டான் கதிர்.

ஆனால் அதிலிருந்து சிவா அண்ணனுக்கு, இவனைக் கண்டால் பிடிக்காமல் போயிற்று. இவனை அறியாமல் வயது செய்த வசியத்தை, அவன் உணருவானில்லை. திட்டிக்கொண்டும், இவனைப் பார்த்தால் துரத்திக்கொண்டும் இருந்தான்.

“ஏங்க சின்னப்பையன் அவன். தகப்பனில்லாத புள்ளை. அவனுக்கென்னங்க தெரியும்? உங்க அப்பா அழைச்சிட்டு வரச் சொன்னதால அவன் வந்தான். தாழ்ப்பாள் போடாம படுத்தது யார் தப்பு? சும்மா அவன கரிச்சிக்கொட்டிட்டே இருக்காதீங்க. அந்த பிரியாணிய அவன்ட்ட கொடுங்க” என்ற சித்ராவைக் கண்களைக் கீழே இறக்கி கேவலமாகப் பார்த்தான் சிவா.

“ஏண்டி உன்னை அம்மணமா பார்த்தது தப்பில்லையா? அவனுக்கு வக்காலத்து வேற வாங்கிறீயா? மூஞ்ச பேத்துருவேன் உள்ள போடி”

“டேய் போடா வெளில இனி உள்ள வந்தே காலை உடைச்சிடுவேன்”என்று கதிரிடம் சீறினான் சிவா..

பேயறைந்த மாதிரி வந்த மகனை, ”ஏண்டா! ஒரு மாதிரி இருக்க, பசிக்கிதா, வா! வா பழையது இருக்கு. சாப்பிடலாம்” என்றவாறே கன்னம் தடவிய ரேவதியிடம்,

“எனக்கு பிரியாணிதான் வேணும். அத்தாச்சி வீட்ல பிரியாணி, எல்லாரும் சாப்பிட்டாங்க. வாசமா, சூப்பரா இருந்துச்சு. நீ போய் அத்தாச்சிட்ட வாங்கிட்டு வா. எனக்குப் பசிக்குது“ என்றான் கதிர்.

“ஏண்டா நேரம் காலம் தெரியாமப் படுத்தற. உங்க அப்பா போனதுக்கப்பறம் ஒத்த மனுசியா, தையல் மிசின்ல கிடந்து, கஞ்சியோ, கூழோ கௌரவமா குடிக்கிறோம். அசிங்கமா நடந்துக்காத கதிரு. நல்ல புள்ளைத்தான, வா, வா அம்மா சாப்பாடு போட்டு ஊட்டிவிடுறேன் வா! என் தங்கம். காலைலேர்ந்து சாப்பிடல” என்று இல்லாமையை எடுத்து நைச்சிதமாக அவனுள் புரிய வைத்துக்கொண்டிருந்தாள் ரேவதி.

“இல்லம்மா, அத்தாச்சி எடுத்துவச்சிருக்கு. நீ போய் வாங்கிட்டு வா” என்ற கதிரிடம், “நீயே வாங்கிட்டு வர வேண்டியது தானடா. இந்தக் கௌரவத்துக்கு ஒண்ணும் குறைச்சலில்லை” எனச் சொல்லிக்கொண்டே, வெளியே பிரியாணியை வாங்கிவரப் போனாள் ரேவதி.

எப்படியாவது பிரியாணி எப்படி இருக்கும் எனச் சாப்பிட்டு பார்த்துவிட வேண்டும் என எல்லைமீறிய ஆசையில், அவனுக்கு சிவா திட்டியதோ, கேவலப்படுத்தியதோகூட பெரிதாகப்படவில்லை. அவனுக்கு கையில் கிடைத்த பிரியாணியை எப்படியும் நழுவவிடக்கூடாது என்ற எண்ணம் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தது. அதற்காகத் தன்னோட அம்மாவ கையேந்த வைக்கிறோம் என்கின்ற அடிப்படை அவமான உணர்வைக்கூட அவன் இழந்திருந்தான்.

“டேய் கதிரு, அவுங்க மீதி பிரியாணிய வேலைக்காரவங்களுக்கு கொடுத்திட்டாங்களாம்டா. பிரியாணி இல்லையாண்டா. பப்பி அக்கா சொல்லுது. ஏண்டா என்னை இப்படி அசிங்கப்படுத்துற” என்று ரேவதி சொன்னவுடன், அவனுக்கு பிரியாணி சட்டியும், அதில் நிறைந்திருந்த பிரியாணியும் அதற்குள் தீர்ந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதும், தனக்கு மறுக்கப்பட்ட பிரியாணியும், சிவா திட்டிய வார்த்தைகளும், பசியும் அவமானங்களும் அப்பாவின் நினைவும், அம்மாவின் நிலைமையும், அவளைத் தனக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திய சுயநலமும், அதன் குற்றவுணர்வும் வரிசையாக ஞாபகம் வந்து “ஓ”வென அலறிக்கொண்டு கதறித் கதறி அழ ஆரம்பித்தான் கதிர்.

எழுத்து : தேவிலிங்கம். வேதாரண்யம்.